Mayra worstelde jaren met haar gewicht: ‘Ja ik ben dik, maar gelukkiger dan ooit’

18 oktober 2023

Mayra Louise (39) gelooft dat elke vrouw, dik of dun, het verdient om zich goed (genoeg) te voelen. Zelf worstelde ze jaren met haar lijf en negatieve zelfbeeld. Tot ze ontdekte dat ze het grote geluk nooit in de spiegel zou vinden.

”Als je me tien jaar geleden had verteld dat ik gelukkig zou zijn met een dik lijf, zonder gêne halfnaakte foto’s op social media zou delen en een boek zou schrijven over self-love, had ik je nooit geloofd. Net zo min als dat ik in die tijd, en de jaren ervoor, in mezelf geloofde. Ik zag mezelf vooral als te dik en dat maakte me niet goed genoeg. De enige optie was dan ook: afvallen. Dan zou het goedkomen. Toch?”

Te dik = op dieet

”Ik was elf toen mijn lijf me in de weg begon te zitten. In de jaren ervoor was ik altijd graatmager geweest. Nu ik ineens langer en net wat voller was dan vriendinnetjes, voelde ik me al snel te veel. Alsof die ongemakkelijkheid al niet genoeg is voor een puber, deed de schoolarts er nog een schepje bovenop. 66 kilo is te zwaar voor een kind van elf, zei hij waar ik naast stond. Dat ik 1.70 meter was en duidelijk recent overvallen door wat plaatselijke vetjes en mijn eerste ongesteldheid, deed er niet toe. Niet lang daarna moesten we tijdens de biologieles op de weegschaal gaan staan. Onze gewichten werden op het bord geschreven. Je voelt hem vast al aankomen: ik was de zwaarste van de klas. Wie weegt er 66 kilo? Dat is echt veel! Schreeuwde een jongetje achter me. Ik wilde het liefst de klas uit rennen om nooit meer terug te komen. Zo schaamde ik me voor iets waar, dat weet ik nu, helemaal niets mis mee was. Die twee ervaringen triggerden mijn eerste lijnpogingen. Daarbij had ik een moeder die ook vaak aan de lijn was, dus het optelsommetje was snel gemaakt: als je dikker was, moest je op dieet. Dus begon ik te rommelen met eten: ik skipte mijn ontbijt of at veel minder dan normaal en kwam na school thuis met zo’n honger dat ik van alles naar binnen werkte. Daarna voelde ik me schuldig. Dat was het begin van de vicieuze cirkel waar ik bijna twintig jaar in verstrikt zat: lijnen, stress, eetbui, schuldgevoel.”

Fat shaming

”Op mijn negentiende begon ik met plussize-modellenwerk. Dat gaf mijn zelfbeeld enerzijds een boost, maar het maakte me ook kwetsbaarder voor fat shaming. Ik had inmiddels maat 48 en was voor een plussize-model aan de grote kant. Het gevolg: ik stond vaak in open-geknipte, te kleine kleding op de set. Daarbij kreeg ik nogal eens rotopmerkingen van klanten over hoe groot mijn lijf wel niet was. Ik kreeg meer dan eens het verzoek om af te vallen, want mijn hoofd was zo mooi. Een van mijn buitenlandse klanten photoshopte me kledingmaten slanker. Hij schraapte mijn armen en benen zo veel dunner dat mijn moeder me niet eens herkende op de foto’s.

Ik was dus niet de enige die mijn lijf afwees, de buitenwereld deed dat ook. In relaties was dat niet anders. Een ex zei eens dat hij het lekker vond om tegen me aan te liggen, maar liever met een dunnere versie van mij over straat ging. Dat ik me dat liet vertellen, zegt veel over hoe ik me voelde. Dunner zijn zou betekenen dat ik gelukkiger was. Daarom bleef ik het proberen.

Lees ook: 8 tekenen dat je niet genoeg beweegt

De verandering begon in het jaar dat ik dertig werd. Het was een behoorlijk rotjaar: eerst overleed mijn vader aan longkanker en een paar maanden later strandde mijn relatie van zesenhalf jaar. Toen ik van een van de magazines waarvoor ik schreef de vraag kreeg of ik hypnotherapie wilde proberen als afvalmethode, was ik meteen enthousiast. Afvallen was voor mij nog steeds de holy grail.”

Geen goed of fout meer

”Het idee was dat ik me dus zou laten hypnotiseren en twee weken lang alleen maar worteltjes zou eten, maar de hypnotherapeut stelde voor het anders te doen. En dus gingen we aan de slag met mijn relatie met eten. Hardop uitspreken dat ik issues had met eten en worstelde met eetbuien, was een grote stap. Doodeng, maar het betekende ook dat ik voelde hoe graag ik het na bijna twintig jaar anders wilde gaan doen. Ik begon met sporten, omdat ik voor mezelf wilde zorgen in plaats van trainen om gewicht te verliezen. Ook leerde ik naar mijn lijf te luisteren: hoe voelde ik me als ik bepaalde dingen at? Wanneer had ik echt trek? En wanneer at ik uit verveling of omdat ik me rot voelde? Hoe eerlijker ik naar mezelf was, hoe meer ik losbrak van mijn eetbuien. Ik stopte ook met denken in goed en fout eten. Van dingen die eerder verboden waren, zoals patat of ijs, mocht ik nu van mezelf genieten. En doordat het mocht, hoefde ik er ineens ook minder van. Wel deed ik mijn best in de basis voedzame dingen te eten. Voldoende groente en fruit, vooral veel zelf koken, maar ook regelmatig een wijntje en mijn lievelingschocola. Of lekker buiten de deur eten. In een half jaar viel ik zeventien kilo af. Zonder dieet. Nooit eerder had ik me zo trots gevoeld over mijn lijf. Als ik in de spiegel keek, focuste ik op wat ik mooi vond in plaats van wat niet. Ik keek veel meer naar het totaalplaatje en staarde me niet meer blind op de details.”

Veel complimenten

”Ongeveer tweeënhalf jaar genoot ik van deze nieuwe kijk op mijn lijf. Ik ging me anders kleden, droeg vaker kleur en figure hugging jurken en rokjes. Dat je mijn buik kon zien als ik iets straks droeg, stoorde me niet langer. Ik zag hem ook, maar juist door hem te laten zien, werd ik steeds comfortabeler met hoe ik eruit zag. En doordat ik niet meer zo bezig was met het verbergen van mijn lijf, reageerde de buitenwereld ook anders op me. Ik kreeg complimentjes dat ik zo straalde en mensen zeiden dat ze aan me konden zien dat ik me goed voelde. Maar, en dat is een grote maar, de focus lag wel op de buitenkant.

Na tweeënhalf jaar kwam het besef dat ik mijn buitenkant nu misschien had geaccepteerd, maar dat er aan de binnenkant niet zo veel was veranderd. Ik voelde me goed over mijn looks, maar had nog steeds veel negatieve gedachten over mezelf en vond het, vooral in mijn liefdesleven, moeilijk om ruimte voor mezelf in te nemen. Ter illustratie: als ik met iemand aan het daten was en hij mij op het laatste moment liet zitten, wist ik het in mijn hoofd altijd zo te draaien dat het aan mij lag. Terwijl de man in kwestie mij gewoon rot behandelde.”

“Het grote voordeel van lange tijd negatief naar mezelf kijken, is dat het me weerbaar heeft gemaakt voor de buitenwereld. ”

Bullshitmeter op scherp

”In de jaren daarna ben ik echt met mijn binnenkant aan de slag gegaan. Onder andere met therapie, maar ook op eigen houtje. Een van mijn grote aha-momenten was de ontdekking dat ik het moeilijk vond om mezelf belangrijk te maken. Ik was een echte people pleaser, dus ik was meer bezig anderen te plezieren dan dat ik nadacht over wat ik zelf nodig had om me fijn te voelen. Na die ontdekking ging mijn ontwikkeling snel. Met daten kwam mijn bullshitmeter op scherp te staan. Als een man niet echt zijn best voor me deed, kapte ik het af. Terwijl ik in de jaren daarvoor juist harder voor hem zou zijn gaan hollen. Ik begon ook meer risico te nemen, deed dingen die ik eng vond, zoals in bikini naar het strand gaan. Dat had ik jaren niet gedaan. Nu deed ik het niet alleen, maar deelde ik daarna ook een foto van mezelf in bikini op Instagram. Dan voelde ik me superkwetsbaar, maar achteraf ook heel krachtig. Omdat ik dan van andere vrouwen hoorde dat ze er zo veel aan hadden als ik mezelf op deze manier liet zien. Daardoor ging die kwetsbaarheid juist als een superpower voelen. En het gaf mijn zelfvertrouwen een boost. Vroeger was ik altijd bang om dik te worden. Nu ben ik geworden waar ik zo bang voor was, en toch gelukkiger met mijn lijf dan ooit.”

Ik mag er zijn

”De laatste jaren word ik steeds zichtbaarder op social media. Hierdoor krijg ik veel mooie en lieve reacties, maar soms ook best wat shit over me heen. Met name over mijn lichaam. Mensen noemen me vies, een ongezond voorbeeld en een varken. Iemand schreef onder mijn zwangerschapsaankondiging dat ze het zielig vond voor mijn (ongeboren) dochtertje dat haar moeder dood zou gaan aan overgewicht. Leuk worden dat soort dingen natuurlijk nooit, maar ik vind het vooral sneu dat mensen het nodig hebben om mij naar beneden te halen om zichzelf beter te voelen. Het grote voordeel van lange tijd negatief naar mezelf kijken, is dat het me weerbaar heeft gemaakt voor de buitenwereld. Een lelijke opmerking zal me op sommige dagen misschien nog even doen wiebelen, maar haalt me niet meer echt onderuit.

Hoe dik of dun ik ook ben, ik mag er zijn. En ik wil ook dat andere vrouwen dat weten. Dat dieet gaat je het grote geluk niet brengen. Happy is not a dress size. Als je al jarenlang, net als ik, jezelf probeert te veranderen, is het tijd om het anders te gaan doen. Je verdient het om je goed (genoeg) te voelen. En de enige die je dat kan geven, ben je toch echt zelf.”

Happy is not a dress size

Je beter voelen over jezelf en je lijf is lastig. Maar er zijn dingen die je kunt doen. Een paar tips:

• Zet jezelf op een gezond socialmediadieet: kies voor een feed die je écht inspireert, niet een feed waarvan je vindt dat ‘ie je zou moeten inspireren. Als je niet happy wordt van mensen die hun work-outs delen, knal die dan uit je timeline. Misschien wil je minder mensen zien en meer illustraties, planten of landschappen.
• Body functionality: kijk naar wat je lijf voor je doet in plaats van hoe het eruit ziet. Uit onderzoek blijkt dat je lichaamswaardering groeit als je leert kijken naar dat waar je je lichaam dankbaar voor bent. Wat kun je allemaal dankzij je lijf? Dit artikel lezen, je liefje knuffelen, dingen ruiken, proeven, sex hebben, wandelen… Schrijf elke dag op wat je vandaag dankzij je lijf kon doen.
• Vergroot je comfortzone: wil je meer zelfvertrouwen? Doe dingen die je eng vindt. Van een strakke jurk dragen tot op een podium staan. En van sex met het licht aan tot weer beginnen met daten. Door te doen wat je altijd al deed, verandert er niets. Groei is niet comfortabel, maar wat het je kan brengen is zo veel waard.

Tekst: Mayra Louise / Beeld: Aline Bouma

Lezen

Op je lijf geschreven gaat over stoppen met obsessief bezig zijn met de weegschaal, je kledingmaat en je looks. Of je nu dik, dun of medium bent, je bent meer dan je lijf. En het is hoog tijd dat je dat gaat inzien. Je leest in dit boek niet alleen Mayra’s persoonlijke verhaal en haar inzichten van de afgelopen jaren, maar ook de openhartige verhalen van andere vrouwen waaronder Vera Camilla, Stephanie Afrifa en Cynthia Schultz.  Op je lijf geschreven, Mayra Louise de Wilde, €20,99 (Uitgeverij Lev.)