Marie-Anne blog 14: Klagen
4 september 2015
Mag ik misschien even klagen? Ja, dat mag ik, al zeg ik het zelf. Nee, het gaat voor een keer eens niet over mijn knie. U zou zomaar in slaap kunnen vallen inmiddels. Ik revalideer lekker verder en op een klein incidentje hier en daar na, heb ik daar nu eens niets over op te merken.
Het gaat even over mijn dochters. Ik heb er drie waarvan twee nog thuis. Ze zijn allebei zeer sportief. Totaal verantwoord: weg van de ipad en televisie en lekker achter achter een bal aanrennen op het hockeyveld, op school voetballen of een mooie radslag draaien bij turnen. Ze doen het allebei met veel inzet en fanatisme. Tot zover geen klagen dus.
Wifi
Maar nu mijn punt: wij hebben dit jaar alleen al zeven keer bij de Eerste Hulp Post gezeten met een blessure van de sportlady’s. (En dan heb ik het nog niet eens over huisartsenbezoekjes, vervolgafspraken, gipskamers, fysio’s en). En het jaar is nog niet eens voorbij. Gebroken voet, gescheurde enkelbanden, gekneusde ellebogen, gebroken tenen: u roept, wij draaien. In het Academisch Medisch Centrum(AMC) weten ze nog net niet hoe ik mijn koffie drink, al denk ik wel gezien te hebben dat de vrijwilliger op de EHBO mij alvast het melkkannetje toeschoof. Het begint al bij de portier: “Weet u de weg? U mag zich daar links melden.’ Dan schamper ik al: ‘Jaja, dat weten we wel.’ En zo zijn er nog meer voordelen, ik wil niet al te negatief overkomen. We hebben standaard twee maten elleboogkrukken in huis (ook handig voor vrienden en bekenden), alle ponsplaatjes zijn up-to-date en mijn telefoon springt vanzelf op de Wifi bij alle ziekenhuizen in de omtrek.
Onweer
Net thuis van een heerlijke vakantie, geen ziekenhuis bezocht dit keer alleen even mijn ontstoken verstandskies laten trekken, begint de school weer en dus ook alle sportclubs. Als ik de jongste haal bij turnen zit ze langs de kant met een nat washandje op haar enkel. Dikke tranen biggelen over haar wangen. Thuis haar enkel behandeld met ijs en arnica. Nadat haar enkelbanden scheurden in april is ze er al minstens zes keer ‘doorheen’ gegaan. Dat wordt een bezoekje aan de orthopeed. De middelste komt thuis van hockey met haar gezicht op onweer. Ongelukkig op haar arm gevallen. Paracetamol er in en een kussentje onder de pijnlijke arm voor de nacht. ’s Ochtends toch maar even de huisarts gebeld om te laten checken, de pijn is volgens dochterlief niet te harden. ‘Tsja zegt de huisarts, toch maar even een foto laten maken in het ziekenhuis. Ik acht de kans op een breuk heel reëel.’’
Munchhausen
‘U weet de weg?’, vraagt de portier. Als de dood ben ik inmiddels dat de getrainde verpleegkundigen van de Eerste Hulp me gaan herkennen en denken dat ze een gevalletje van Munchausen by Proxy te pakken hebben. Dat is een psychiatrische stoornis waarbij ouders (vaak moeders) aandacht zoeken bij hulpverleners door gefingeerde ziektes bij hun kinderen of henzelf voor te wenden. Soms gaan ze zelfs zo ver dat ze hun kinderen expres letsel toebrengen of vergiftigen. Mijn kinderen moeten altijd hun eigen verhaal doen bij de EHBO . Tot drie keer toe wordt gevraagd: ‘Hoe ben je precies gevallen’? En terecht ook. Mijn vriendin Joyce belt, ze is op de hoogte gebracht via de tamtam. ‘Ach schat, nou ja, zit je meteen weer lekker in je ritme. Jij zou maar van slag raken als je een keer een maand niet naar het ziekenhuis hoeft.’
Wie is Marie-Anne?
Marie-Anne, 48 jaar is getrouwd en moeder van drie dochters. Ze heeft een serieus kraakbeenprobleem en gaat tegenwoordig met een nieuwe knie door het leven. Voorlopig is ze daar nog mee zoet en volgend jaar is de andere knie aan de beurt. Om de week blogt ze over haar (patchwork)gezin, de zorg in Nederland, haar knie en andere dingen die haar bezighouden.
