Marie-Anne blog 13: De Vrouw van Zes Miljoen
26 juni 2015
Zou ik me een heel klein beetje voelen als De Vrouw van Zes Miljoen? Dat vroeg ik me af toen ik ontwaakte uit mijn narcose nadat er een nieuwe knie met knieschijf werd geplaatst.
Voor de lieve kijkbuiskinderen die na 1975 geboren zijn: De Vrouw van Zes Miljoen was een spannende televisieserie die werd uitgezonden in de jaren zeventig. Als gevolg van een ongeluk werden de benen, rechterarm en een oor van de vrouw in de serie vervangen door bionische implantaten die van haar een superheldin maakten. De status van hoofdrolspeelster Lindsay Wagner (in de serie Jaimie Sommers geheten) groeide in mijn kinderogen naar mythische proporties. Tijdens een informatiebijeenkomst was mij verteld dat de prothese waarschijnlijk een metalen klikgeluid zou maken. Dat droeg wel bij aan de bionische fantasie.
Maar nee, ik voelde mij allerminst Jaimie Sommers toen ik ontwaakte op de recovery. Mij was door een allervriendelijkste anesthesiste een zenuwblock beloofd zodat ik bij het ‘wakker worden’ een minimale pijn zou voelen. Helaas was de werkelijkheid anders. Bij het ontwaken (of in ieder geval toen ik me daar bewust van werd) voelde ik een misselijkmakende pijn door mijn been trekken. En daar was ie: de paniek waar ik van tevoren voor had gevreesd. Pijn is een raar begrip. Je kan het niet zien, ruiken of horen. Het is moeilijk te omschrijven en een eenzame ervaring. Om me heen hoorde ik harde piepjes die steeds sneller leken te gaan. Zou Jaimie dat ook hebben gehoord? ‘Mevrouw, even diep zuchten’, hoorde ik vanuit de verte. Dat lukte niet helaas. De paniek veroorzaakte een benauwd gevoel. ‘U krijgt extra zuurstof want u bent aan het hyperventileren’, hoorde ik dezelfde stem zeggen. Hmm, zo voelt dat dus, alsof je stikt. Kan me niet herinneren dat Jaimie ook wel eens zo’n ervaring had in haar hitserie. Ik probeerde mijn geopereerde been te verleggen om zo de pijn te ontwijken. Kansloos natuurlijk.
Na overleg krijg ik een extra injectie met morfine. Ik voel me wegzakken in een heerlijke, roze slaap. Dag pijn, dag paniek, dag piepjes: het leven is goed. Mijn ervaring met morfine is dat je na een tijdje nog heerlijk doezelt maar wel de gesprekken in je omgeving hoort. Ik kan smeuïge verhalen vertellen over verpleegkundigen die hun privéleven bespreken rondom de bedden in de veronderstelling dat de patiënten slapen. Van alles heb ik voorbij horen komen na operaties terwijl ik die heerlijke doezel lag. Lastige kinderen, affaires, onhandelbare specialisten en zo kan ik nog wel even doorgaan. Deze keer hoorde ik het woord ‘Ajax’ vallen. Nou ben ik al van kind af aan fan van deze voetbalclub dus ik was getriggerd. En toen hoorde ik het: ‘Is die Ajax-speler al uit de OK en onderweg hierheen?’ Plotsklaps was ik klaarwakker en zat rechtop in bed. ‘Welke Ajaxspeler?’, vroeg ik hardop. De verpleegkundigen keken mij zeer verbaasd aan. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en vroeg hen over wie ze het hadden. Helaas werd mij dat niet gezegd uit privacyoverwegingen. Maar wakker was ik wel. En weer moest ik bijna aan het zuurstof maar nu van pure opwinding. Potverdrie: had ik dan toch een bionisch oor?
Wie is Marie-Anne?
Marie-Anne, 48 jaar is getrouwd en moeder van drie dochters. Ze heeft een serieus kraakbeenprobleem. Het is ooit begonnen na een ski-ongeluk, maar erfelijke factoren en factoren waar de medici nog steeds niet veel over weten spelen ook een rol. Om de week blogt ze over haar (patchwork)gezin, de zorg in Nederland, haar knie en andere dingen die haar bezighouden.
