Bibian liet haar maag verkleinen: “De eerste keer dat ik in maat 36 paste, zal ik nooit vergeten’
12 april 2023
Bibian (43) onderging een maagverkleining en viel zestig kilo af. Daardoor voelt ze zich een ander persoon: “Ik cijferde mezelf vaak weg, dat doe ik nu niet meer.”
“Zestig kilo ben ik afgevallen. De helft van wat ik woog voor mijn operatie: honderdtwintig kilo. Als ik foto’s van vroeger bekijk, herken ik mezelf nauwelijks. Ook mensen in mijn omgeving moeten soms twee keer kijken als ze me zien, zoals die oud-klasgenoot die ik laatst tegenkwam en die me straal voorbijliep. Soms is het grappig: mijn overburen dachten dat mijn man een nieuwe vlam had, ze zagen gewoon niet dat ik die slanke blonde dame was die bij hem de auto in stapte.
Ik ben altijd te zwaar geweest, als kind al. In mijn familie zijn veel vrouwen aan mijn moeders kant te zwaar, dus ik zal er wel een bepaalde aanleg voor hebben. Maar aanleg is maar één van de redenen waarom mensen te zwaar worden. Rond mijn veertiende begon ik aan m’n eerste dieet, ik vond het callanetics-boek van mijn moeder en probeerde de oefeningen die erin stonden. In de jaren erna volgde ik vrijwel elk dieet dat er bestond. Weight Watchers, South Beach, een fruitdieet, Atkins… Toen ik laatst mijn kast opruimde, kon ik dertig dieet- en zelfhulpboeken naar de kringloop brengen. Bij elke sportschool in de omgeving heb ben ik weleens lid geweest, maar langdurig sporten hield ik helaas niet vol. Soms verloor ik wel een paar kilo, één keer viel ik zelfs dertig kilo af door heel streng calorieën te tellen. Maar uiteindelijk kwamen die kilo’s er na verloop van tijd altijd weer aan, en vaak met wat bonuskilo’s.”
Fatshaming
“Dat ik zo zwaar was, had veel invloed op mijn zelfbeeld. Van jongs af aan voelde ik me vaak ongelukkig in mijn lichaam. Ik was me altijd bewust van mijn aanwezigheid tussen mijn slanke vriendinnen, wilde bijvoorbeeld nooit naar hippe tenten, want daar voelde ik me niet op mijn gemak. En waar zij in onze studententijd gewoon een leuke jurk scoorden, kroop mijn moeder elk jaar achter de naaimachine om voor mij een galajurk op maat te maken. Ik viel op, op een negatieve manier, dacht ik toen. En daar voelde ik me zo rot over dat ik alleen nog maar meer ging eten. In gezelschap at ik normaal en gezond, maar als ik alleen was, stortte ik me op chips en chocola.
Bruiloft
Natuurlijk was het niet alleen maar kommer en kwel: ik had een goede baan en een leuk sociaal leven. En ik ontmoette mijn liefde – uitgerekend op een moment dat ik na een jaar lang lijnen bijna geen overgewicht meer had. Maar in de jaren erna kwam ik toch weer aan. We gingen samenwonen en kregen een prachtige zoon. Voor mijn bruiloft probeerde ik weer af te vallen. Sporten lukte toen aardig met een personal trainer, maar gezond eten vond ik lastig, ondanks dat ik dolgraag in die witte jurk wilde passen. Toen we op onze trouwdag uit de auto stapten, ving ik iets op wat twee toeristen tegen elkaar zeiden: ‘Lovely, but the bride is big.’ Als ik daar nu aan terugdenk, word ik best verdrietig. Fatshaming op je trouwdag, dat verzin je toch niet?
Dieptepunt
Het echte dieptepunt kwam een paar jaar later toen ik met mijn man en ons zoontje op vakantie was in Italië. Het was er bloedheet. Ik zat alleen maar in ons appartement, terwijl zij samen aan het spelen waren in het zwembad. Opeens besefte ik: ik beperk niet alleen mezelf, maar ook mijn gezin. En ik had helemaal genoeg van mijn zelfmedelijden en de rol die mijn overgewicht speelde in mijn leven. Daarnaast wist ik natuurlijk ook dat het ongezond was en op termijn zou kunnen leiden tot gezondheidsproblemen.
Mijn man heeft overigens nooit iets negatiefs gezegd over mijn gewicht, maar het was voor hem vast ook niet makkelijk. Soms kwamen we knappe, slanke exen van hem tegen en dan voelde ik me best onzeker. Hij was immers op me gevallen toen ik kilo’s slanker was, vond hij me nog wel leuk?”
De stap zetten
“Daar in Italië besloot ik dat het genoeg was geweest en begon ik na te denken over een maagverkleining. Want na al dat vruchteloze diëten was ik er zo langzamerhand van overtuigd dat lijnen bij mij niet tot blijvend gewichtsverlies zou leiden. Toch duurde het nog twee jaar voordat ik de stap echt durfde te zetten. Ik wilde precies weten wat voor risico’s zo’n zware operatie met zich meebrengt.
Op internet kwam ik veel positieve verhalen tegen, maar ook ervaringen van patiënten bij wie het niet goed was gegaan. Het is ook best een ingewikkelde operatie: in het geval van een gastric bypass wordt niet alleen je maag verkleind, maar ook een deel van je dunne darm omgelegd, waardoor je minder opneemt uit je voeding. De rest van je leven ondervind je daar de consequenties van. Je moet dus mentaal én fysiek sterk genoeg zijn om deze stap te nemen. Gelukkig kwam ik alle tests vooraf goed door. Maar toen ik uiteindelijk ‘toestemming’ kreeg, heb ik nog maanden gewacht totdat ik echt voelde dat ik eraan toe was.
Maagverkleining
Na de maagverkleiningsingreep moest ik een nacht in het ziekenhuis blijven en na een week of twee kon ik alweer aan het werk. Maar eigenlijk begint alles daarna pas echt. Het wennen aan je nieuwe leven met een heel ander eetpatroon. Tijdens de operatie is mijn maag verkleind tot het formaat van een kiwi en is er een stuk van mijn dunne darm omgelegd. Daardoor kon ik de eerste twee jaar alleen maar kleine porties eten, anders verdroeg mijn lichaam het niet en kreeg ik buikpijn. Ruim drie jaar later is dat effect wat minder en kan ik weer wat meer eten. Het komt nu dus toch weer aan op wilskracht om niet te snoepen of te veel te eten.
Het snelle afvallen is echt een aanslag op je lichaam en de periode na de ingreep was ik vaak moe. Ook kon ik in moeilijke perioden niet meer terugvallen op mijn oude vrienden chocolade en chips. Soms was ik daardoor behoorlijk chagrijnig. Zat mijn man bijvoorbeeld met een biertje en lekker eten op de bank, dan bitste ik: ‘Dat is superongezond.’ Terwijl ik stiekem gewoon jaloers was dat hij alles kon eten en ik niet. Gelukkig viel ik wel snel af, vooral in het eerste jaar. Vooraf was ingeschat dat ik in totaal zo’n veertig kilo zou_kwijtraken – dat leek me al geweldig – maar het werden er nog meer.”
Kick
“Het is een vreemde gewaarwording om opeens door het leven te gaan als iemand met een normaal BMI. Het duurde ook best een tijdje voordat ik mezelf als slank kon zien – mijn hoofd kon die snelle verandering gewoon niet bijbenen. De eerste keer dat ik bij Zara in een broek paste, zal ik nooit vergeten. Van tevoren had ik daarover gefantaseerd en het voelde geweldig. Maar dat ik tegenwoordig moeiteloos een stuk kan hardlopen, geeft me een nog grotere kick. Wie had dat kunnen denken? Mensen reageren ook anders op me. In winkels word ik nu vriendelijk begroet, terwijl ik voorheen weleens meteen te horen kreeg dat ze mijn maat daar niet verkochten. Of ze houden spontaan de deur voor me open. Mijn eigen man vond me altijd al mooi, maar hij zegt dat nu nog vaker.”
Eindelijk mezelf
“Hoewel mijn leven niet is veranderd, voel ik me wel een ander persoon, of nee, eigenlijk voel ik me eindelijk mezelf. Ik ben actiever en meer aanwezig. Ik cijferde mezelf vaak weg, was verlegen en durfde er niet echt te zijn. Dat is nu niet meer zo. Ik ben veel assertiever geworden. Laatst vroeg ik gewoon om korting toen we een nieuwe bank gingen kopen – zoiets had ik vroeger nooit gedurfd.
Feestje
Na drie jaar wordt het wel steeds moeilijker om het gewicht eraf te houden. Mijn trek is ook weer terug en het gevoel van verzadiging wordt minder. Op de weegschaal merk ik sneller dat er een kilo aanzit na een feestje, terwijl ik dan toch echt niet heel gek heb gedaan. De artsen hadden me dat ook eerlijk verteld: de meeste mensen komen na zo’n ingreep op een gegeven moment toch weer wat aan. Dat hoort helaas bij het proces en de truc is om die gewichtstoename te beperken. En daarvoor moet je echt je levensstijl blijvend aanpassen.
Ik blijf zo gezond mogelijk eten en ik sport regelmatig. Natuurlijk vind ik chocolade echt niet opeens vies en ren ik in de supermarkt zo snel mogelijk langs alle oude verleidingen. Het grootste verschil zit hem erin dat ik groente nu ook heerlijk vind, dat ik nu heel graag kook en dat het me meestal prima lukt om ongezonde dingen te laten staan. Heel soms eet ik een piepklein stukje taart, een bonbon of een paar chips, maar niet in grote porties. Dat is het me niet waard.”
Kosten
Om veel kilo’s te verliezen, ondergaan steeds meer mensen een maagverkleining, waarbij voornamelijk een gastric bypass of een gastric sleeve worden uitgevoerd. Waren dat er in 2007 nog zo’n 3.500, vorig jaar gingen meer dan 11.000 mensen onder het mes. Om in aanmerking te komen voor een maagverkleining moet je minimaal een BMI hebben van 40, of een BMI van 35 in combinatie met_bepaalde aandoeningen, bijvoorbeeld diabetes type 2. Bij zowel een gastric sleeve als een gastric bypass wordt de maag verkleind en bij de gastric bypass wordt daarnaast nog een stuk van de dunne darm omgeleid. Beide operaties zijn niet zonder risico’s. Patiënten kunnen bijvoorbeeld last krijgen van een tekort aan vitamines, problemen met de bloedsuikerspiegel_of allerlei andere complicaties. Een maagverkleining kost zo’n tienduizend euro, maar wordt meestal vergoed door de zorgverzekering.
Meer lezen?
Bibian Visser schreef twee boeken voor mensen die een maagverkleining overwegen of ondergaan: Een maagverkleining, en dan? (Karakter Uitgevers) en het invulboek Dagboek van mijn maagverkleiningstraject (in eigen beheer).
Bron: Santé maart 2019, tekst: Merel Brons, foto’s Bibian: @Brigitte van de Veen Beeld: Getty Images
Tip van de redactie
Lees ook…
Mensen die altijd te laat komen, leven langer
Vier redenen om je te verheugen op de herfst
Hoe lang moet een springtouw zijn?
