Juliette: ‘Ik verloor 30 kilo én mijn beste vriendin’
10 juli 2024
Juliette (36) en Mary (36) zijn hun hele leven dikke vriendinnen geweest. Ook letterlijk, omdat ze allebei heel stevig waren. Maar dat was niet erg: ze hadden elkaar. Totdat Juliette dertig kilo afviel. “Opeens had Mary geen tijd meer om af te spreken.”
Juliette: ‘Drie weken geleden heb ik het nog een keer geprobeerd. Mary was jarig en hoewel ze me niet had uitgenodigd, kon ik het me niet voorstellen dat ik niet welkom zou zijn. Ik hóórde daar gewoon, op die dag, zoals dat al dertig jaar het geval was.’
Dit artikel is afkomstig uit Vriendin.
‘We hebben nog foto’s van de eerste keer dat ik erbij was, op de kleuterschool, toen zij zes werd. Ik zat naast haar, als vijfjarige met een bolle, vrolijke snoet en een feestmuts op. Sindsdien heb ik geen verjaardag van haar gemist, ik heb er zelfs weleens een vakantie voor verschoven. Nerveus stond ik ditmaal voor haar deur. Ik had een bos met 36 rozen gekocht. En ik droeg een hoedje. Ik hoopte dat ook zij zich die eerste foto van ons samen zou herinneren, en dat al het ongemak dat er het afgelopen jaar tussen ons was, als vanzelf zou verdwijnen. Even zag ik inderdaad haar ogen oplichten. Maar zodra ze de bloemen had aangenomen en naar mijn outfit keek, zag ik haar gezicht betrekken. De skinny jeans die ik droeg, stoorde haar volgens mij enorm. Ze heeft me gedoogd die avond, dat is het enige juiste woord.’
Ons geheim
‘Ze besteedde totaal geen aandacht aan me, lachte niet om mijn grapjes. Ze vroeg niets en keek me de hele avond niet aan. Toen ik rond tien uur vertrok, zeiden haar gezin en haar hele familie, die ik vanzelfsprekend goed ken, me hartelijk gedag. Mary deed alsof ze druk was en wuifde vaag vanuit de keuken. ‘Slaap lekker, hè?’ kon er nog net vanaf. Geen zoen, geen bedankje voor de bloemen en evenmin een voorstel om binnenkort bij te kletsen en na te roddelen, zoals we normaal gesproken altijd deden. In de auto naar huis stroomden de tranen me over de wangen. Dit was mijn laatste poging om onze vriendschap nieuw leven in te blazen. Meer zou ik niet door het stof gaan. Want waarom in hemelsnaam? Ik heb voor mijn gezondheid gekozen, dat is het enige wat ik heb gedaan. Maar kennelijk kan zij dat niet verkroppen. Mary en ik zijn allebei altijd stevig geweest. ‘De twee dikkerdjes’ werden we op de basisschool genoemd. Of erger: Ollie en Bollie. Ja, we werden gepest maar het raakte ons niet, want samen stonden we sterk. Zelf maakten we er ook grappen over. ‘Wij zijn vriendinnen door dik en dun’, was onze lijfspreuk.
Sonja Bakker
Pas toen we dertien, veertien waren, merkte ik aan Mary dat ze niet blij was met haar lichaam. Ik zag haar gek doen met eten, ze gooide haar lunch weg, om mij vervolgens ’s middags over te halen patat te scoren. Zelf baalde ik ook van mijn dikke kuiten en vetrollen en ik stelde voor samen te gaan sporten. Van alles hebben we gedaan: tennis, badminton, handbal, maar niets vonden we leuk. We zaten liever bitterballen te eten in de kantine. Later hebben we vaak samen gelijnd. Het brooddieet, sapvasten, Weight Watchers, Sonja Bakker: alles probeerden we uit. We stimuleerden elkaar, maar gooiden ook vaak samen het bijltje er weer bij neer. ‘Wat kan ons het schelen,’ zei één van ons dan onverwacht, ‘vandaag gaan we los!’ En dan genoten we van een uitbundige snoepdag, die we alleen met elkaar deelden. No way dat ik ooit een andere vriendin zou vertellen wat er op zo’n dag naar binnen ging, en ook Mary hield daar haar mond over. Dit was ons geheim.’
Grote liefde
‘Misschien klinkt het alsof alleen ons gewicht ons bond. Maar er was meer, veel meer. Er was niemand met wie ik zo kon lachen als met Mary. En met wie ik zo goed kon praten. We deelden alles, onze verliefdheden, onze tranen als een relatie op de klippen liep, frustraties over mislukte tentamens, en later dingen die we meemaakten op het werk. Mary was eerder aan de man dan ik. Ze ontmoette Martin, die haar prachtig vond. Met al haar rondingen. ‘Snap jij dat nou?’ vroeg ze mij vaak in het begin, toen ze hem nog maar net kende. Ik zei wat ik ook echt meende: ‘Ja, ik snap dat!’ Want Mary was, en ís, een prachtige vrouw. Ze heeft een mooi gezicht en stralende ogen. En ja, een maatje meer, maar dat misstond en misstaat haar totaal niet.
Naar een psycholoog
Toch begreep ik haar verbazing wel, want ik vond háár dan wel mooi maar ik haatte mijn eigen lichaam, dat toch ongeveer dezelfde vormen had als dat van mijn vriendin. Maar Mary kon ik accepteren en zelfs bewonderen om hoe ze was. Mezelf niet. Ik kreeg eetbuien. En die waren veel erger dan de eetbuien die ik af en toe met Mary had. En na afloop spuugde ik alles er weer uit. Mary was de enige die ik daarover in vertrouwen nam, en zij was het die me aanraadde naar een psycholoog te gaan. Dat is nu tien jaar geleden. Ik had heel veel aan die therapie, ik werd zelfverzekerder en ging meer van mezelf houden. Niet lang daarna ontmoette ook ik mijn grote liefde. Natuurlijk was Mary mijn getuige toen ik trouwde. ‘Vriendinnen door dik en dun’, zeiden we knipogend tegen elkaar vlak voordat ik het ja-woord gaf.’
Doodsangsten
‘Maar vriendinnen door dik en dun? Niets blijkt minder waar. Die zin, die we elkaar zo vaak hebben toegefluisterd, blijkt flauwekul. Want sinds ruim een jaar ben ik dun, en zijn wij lang niet meer zo ‘dik’ met elkaar. Twee jaar geleden kreeg mijn zus een TIA. Ze heeft een week in het ziekenhuis gelegen. Gelukkig kwam ze er goed vanaf, maar ik ben er ontzettend van geschrokken. Net als ik heeft ze twee kleine kinderen, en die stonden doodsangsten uit. Net als haar man natuurlijk. Haar arts schreef haar bloedverdunners voor maar zei dat hij in wezen maar één belangrijk advies voor haar had: afvallen. Ook mijn zus had redelijk wat overgewicht namelijk. Ik was met haar mee op gesprek toen de dokter dit tegen haar zei. Toen hij was uitgepraat, draaide hij zich naar mij toe. ‘En dat geldt ook voor u’, zei hij. ‘Als u uw kinderen wilt zien opgroeien, is het echt verstandig iets aan uw gewicht te doen.’ Verdoofd zat ik in de auto naar huis. Ik had mijn overgewicht altijd als een ‘esthetische handicap’ gezien, waardoor ik geen korte rokjes kon dragen en zo. Maar ik had er, heel stom misschien, nooit bij stilgestaan dat er ook medische risico’s aan zaten.’
Overspoeld met complimentjes
‘Wat de arts tegen me had gezegd, heeft me wel de ogen geopend. Ik ben veel gezonder gaan koken voor mij en mijn gezin en at zelf alleen nog maar halve porties. Ik ging sporten, met mijn zus, drie keer per week. Snoepen deed ik niet meer, nooit. Het verbaasde me hoe makkelijk me dat afging, nu ik echt gemotiveerd was. Natuurlijk vertelde ik Mary waar ik mee bezig was. Ik had haar uitgebreid verslag gedaan van het gesprek in het ziekenhuis. Ik hoopte dat ook zij zou schrikken, en dat wij, net als vroeger, samen de strijd met de kilo’s zouden aangaan. En dat we dit keer wél zouden winnen. Gek genoeg reageerde Mary vrij onverschillig. ‘Joh, dat zegt die arts omdat jullie moeder is overleden aan een hersenbloeding’, zei ze. ‘Dan zit dat gevaar in de familie, hè? Bij mij is dat niet zo.’
Sportschool
Mee naar de sportschool wilde ze niet. Toen ik haar vroeg hoeveel zij precies woog, om haar BMI voor haar uit te rekenen, wilde ze dat niet zeggen. Ze werd zelfs boos. ‘Je hebt altijd gezegd dat ik goed ben zoals ik ben!’ riep ze. ‘En nu moet ik opeens veranderen? Laat me met rust!’ Ik was perplex, ze was nog nooit tegen me uitgevallen. Kennelijk had ik een gevoelig punt geraakt, hoewel ik eigenlijk dacht dat ze nu wel gelukkig was met haar uiterlijk. Tot me begon op te vallen dat ze altijd wijde, verhullende kleding droeg. Dat zag ik pas toen ik zelf meer en meer afviel, en mijn ‘tenten’ weggooide. Ik kreeg opeens plezier in winkelen. Alles stond me zoveel leuker. Mijn gezicht kreeg meer vorm. En ik werd overspoeld met complimentjes. Dat motiveerde me om door te gaan.’
Jaloers
‘De enige die me geen complimenten maakte, was Mary. Ze deed alsof ze niet zag dat ik slanker en slanker werd. Ze vermeed het hele onderwerp. In het begin probeerde ik het nog wel aan te snijden. Dan vertelde ik hoe fit ik me nu voelde, en hoe fijn dat was. Echt met de beste bedoelingen, juist om haar te motiveren ook te gaan afvallen. Maar daar ging ze niet op in. Ik merkte dat ze zelfs mijn afvalsucces wilde saboteren. Zo haalde ze vaak vette of zoete dingen in huis als ik bij haar langskwam. Terwijl ze wist dat ik dat niet wilde. Om niet flauw te doen zei ik dan toch ‘ja’ tegen die taart, en dan kreeg ik ook meteen het allergrootste stuk. Haast alsof ze me wilde vetmesten. Misschien voelde het voor haar als verraad, dat ik zo veel was afgevallen. En dat snap ik ook nog wel. Wij waren altijd die gezellige dikkerds geweest, die twee vrolijke vriendinnen die samen uitstraalden dat mollig zijn óók goed is. Maar ik had ons verbond verbroken.
3o kilo kwijt
Ik heb geprobeerd hier met Mary over te praten. Maar dat lukte niet. Ze schoot telkens in de verdediging. Onzin, ze had helemaal geen moeite met mijn slanke lijn, zei ze. Ik moest doen wat ik wilde. Ze was echt niet jaloers. Waarom dacht ik dat? Voelde ik me soms beter dan haar? Veroordeelde ik haar soms? Dat had ze nou echt nooit van mij verwacht, hoe durfde ik? Elk gesprek erover liep op niets uit, tot ik er maar over zweeg. En we elkaar steeds minder opzochten. Vooral zij heeft afstand genomen. Ons contact is geforceerd. Als ik haar app, ‘vergeet’ ze vaak te antwoorden of stuurt ze een koel berichtje terug. Tijd om af te spreken had ze het afgelopen jaar zelden. Inmiddels ben ik dertig kilo kwijt en ik voel me beter dan ooit. Het is alsof ik een zware last van me heb afgeworpen. Ik voel me veel mooier en daardoor straal ik meer. Het werkt op zoveel vlakken door. Zo maak ik makkelijker contact omdat ik meer zelfvertrouwen heb, en geef ik minder geld uit omdat ik ook kleding op de markt kan kopen.’
Verdrietig
‘Maar het belangrijkste van alles is toch dat ik nu weet dat ik veel gezonder ben. Dat Mary nog altijd stevig is, maakt mij niets uit. Voor haar gezondheid zou ik haar wat anders gunnen, maar als zij dat niet wil, is dat natuurlijk prima. Ik hou gewoon van haar zoals ze is. Maar voor haar ligt het kennelijk anders. Na mijn laatste toenaderingspoging heb ik het opgegeven, de bal ligt nu bij haar. Ik mis haar heel erg, en ben er heel verdrietig over, maar ik weet niet meer wat ik eraan kan doen. Tja, dertig kilo eraan eten misschien, zodat we weer als vanouds Ollie en Bollie zijn? Ik heb veel voor haar over, heel veel, maar dát niet.’
Tip van de redactie
Wil jij voorgoed van overtollige kilo’s af? Dan is dit boek echt iets voor jou. Anki Willemsen’s Lazyfitgirl Methode belooft simpel, leuk en lekker afvallen zonder ingewikkeldheid. Ontdek hoe je eetswitcht naar een gezondere levensstijl met 75 heerlijke recepten. Voor meer informatie klik op onderstaande button.
Afvallen met gezond en vooral lekker eten
Beeld Getty Images
Dit artikel is afkomstig uit Vriendin.
Lees ook
Hulp van vriendinnen bij afvallen niet nodig
Kledingtips voor wanneer je aan het afvallen bent
10 mythes over afvallen die je zeker niet moet geloven
