Waarom het altijd oktober is

1 oktober 2015

Marie-Anne: ‘Omdat het borstkankermaand is, geef ik de plek van mijn blog deze maand aan mijn dappere zus Eline.’

De blog van deze maand is geschreven door Eline (45), oprichter van Moedig! voor coaching en therapie. Eline heeft vier kinderen. Drie jaar geleden kreeg ze de diagnose borstkanker.

Eline: 'Vandaag, 1 oktober begint de ‘Borstkankermaand’. Een maand volop in het teken van de ziekte borstkanker.  Waarbij awareness, geld voor nieuw onderzoek en behandelmethoden volop in de publiciteit staan (grappig, ik typte per ongeluk publicitiet).

Iedere oktober merk ik dat ik deze maand lastig vind. Ik ben even stil gaan staan bij het waarom:

Op 24 december 2012, op 42-jarige leeftijd, 12 dagen na mijn zojuist afgesloten huwelijk, is een massa van 3.5 cm in mijn linkerborst ontdekt. En 4 aangedane klieren in de oksel.  Borstkanker. ‘Wij worden niet blij van tumoren die de neiging hebben  te gaan reizen’, zei een doodserieus kijkende oncologe, doelend op de uitzaaiingen in mijn oksel wat deze ziekte een beduidend minder goede prognose geeft. ‘Wat u te doen staat is uw agenda leeg halen voor het komend jaar, en alle behandelingen die wij uit de kast trekken, ondergaan. Te weten; Borstamputatie + okselkliertoilet (vrij vertaald: ze halen alle klieren uit je oksel), bestraling, chemo en naar de laatste inzichten 10 jaar anti-hormonale therapie in de vorm van tabletten. En oh ja, de vervroegde Overgang. U hebt uw koppie erbij te houden, en de moed niet te verliezen.’ Niet alleen ik was erg aangeslagen, mijn man (waarvan ik niet mocht zeggen dat hij een kat in de zak had getrouwd), mijn kinderen en stief-kinderen, mijn lieve zus, mijn ouders en vrienden. Allemaal leden ze mee. Mijn kinderen huilden toen ik kaal werd. Mijn man zag ik zichzelf vermannen. Mijn zus kwam zorgelijk lief zorgen.

Het was geen strijd, geen gevecht, geen battle. Ik ben geen survivor.  Ik heb eigenlijk niets gedaan, behalve wat de dokter zei: mijn kop recht op mijn romp houden en alles lijdzaam verdragen. Ik heb veel pijn gehad. Niet alleen om mijn wonden en behandelingen maar nog meer over het verdriet wat ik mijn kinderen in de eerste plaats en mijn naasten zag hebben. In november 2013 waren alle behandelingen afgerond.

Ik ben dus zo iemand waar het in de borstkankermaand over gaat. Behalve met lieve lotgenoten en met Zus en Man praat ik er niet veel meer over. Bijna drie jaar na de diagnose zijn er geen tekenen van ziekte maar is de kanker alles behalve uit mij. Iedere dag word ik geconfronteerd met de pijnen, littekens, bijwerkingen, opvliegers, oedeemverschijnselen en beperkingen voortkomend van deze ziekte en behandeling. Maar dat is het minste. Iedere dag ben ik mij bewust dat er een kans bestaat dat deze ziekte een retourtje geboekt heeft, en mij wederom zal bezoeken. Iedere dag ‘scan’ ik mijn lichaam als ik opsta: waar doet het pijn, hoe voelt het vandaag aan, wat is er anders dan gisteren? En heb ik de afgelopen twee jaar al voor duivelse dilemma’s gestaan: Want wanneer ga je met een pijntje in je rug naar de huisarts als dit je aangekondigde dood kan zijn? Wanneer durf je röntgenfoto’s te laten maken? Hoe ga je om met de paniek en angst die zo maar om niets de kop kan opsteken? En daar bovenop: Mijn kinderen leven met het bewustzijn dat zij hun moeder weleens kunnen verliezen Toen afgelopen maand een jongetje uit groep 8 aan mijn zoon vroeg: ‘Hey Rijk, waar ben jij het meeste bang voor?’,  huilde hij en zei: 'Dat mijn moeder doodgaat aan kanker.'

Iedere dag is het dus voor mij Oktober. En omdat ik echt een hekel heb aan klagen, praat ik er weinig over. Ik heb mijn bedrijf weer opgebouwd, en eerlijk is eerlijk, groter en sterker dan ooit. Ik werk fulltime, heb samen met mijn man 4 kinderen. Ik sport, rijd paard en bezoek iedere voetbalwedstrijd van zoon. Mijn haar wordt al langer en er heeft een schitterende borstreconstructie plaatsgevonden. Ik zal nooit meer de oude zijn. Wel de nieuwe.

En morgen op 1 oktober krijgen mijn man en ik de sleutel van ons nieuwe huis. Het huis waar we nu wonen, met de badkamer  waar ik voor het eerst de kanker heb ontdekt, waar de spiegels hangen waarin ik mijzelf geamputeerd, kaal en doodziek heb moeten aanschouwen. Dit huis met de tuin waarin ik dagenlang de chemo heb liggen uitwasemen. Dit huis met de slaapkamer waar ik zoveel tijd in heb doorgebracht vanwege ziekte. Dit huis ga ik verlaten. Voor het eerst voelt 1 oktober als 1 mei.

Ik hoop oprecht dat de dag er zal komen dat borstkanker nog maar 1 maand, of zelfs maar 1 dag,  en uiteindelijk wellicht helemaal niet in iemands leven zal zijn. En kinderen nooit meer meer bang zijn hun moeder te verliezen.

Deel dit bericht met iedereen opdat mensen het ware, niet-roze gezicht van borstkanker kunnen zien. En leef, net zoals ik vandaag, alsof het 1 mei is.'

Beeld: Shutterstock